De man die zwom op Mount Everest
De meest vastberaden milieuactivist op aarde draagt een Speedo en een badmuts. Door lange afstanden te zwemmen op godsonmogelijke plekken, vraagt Lewis Pugh (45) aandacht voor de staat van onze oceanen. Over de pijn van het poolwater, selfies met schildpadden, de lessen van Mandela en de wolven in je kop. Een plons in het brein van een bezeten wereldverbeteraar.
Het zijn drukke dagen in de badkamer van Lewis Pugh. Half januari en nog maar een maand te gaan voor de Brit naar Antarctica zal zeilen voor een serie van vijf ijskoude zwemexpedities. Trainen dus. En dan vooral middels visualisatie: zijn brein voorbereiden op de ontberingen in het verschiet. Avond in, avond uit.
“Ik probeer mijn hoofd zover te krijgen dat-ie oprecht gelooft dat mijn badkuip de Antarctische Oceaan is”, vertelt Lewis. “Ik vul het bad met ijs. Mijn vrouw en ik gaan buiten de badkamer staan: beide van top tot teen in expeditiekleding. Ik doe razendsnel mijn kleding uit en krijg van mijn vrouw mijn duikbril. Daarna mijn badmuts. Ik spring in het ijswater en zij gaat zitten op de badmat – zogenaamd het begeleidingsbootje – met een stopwatch. Één minuut. Twee minuten. Drie… Op een bord schrijft ze met een dikke stift de tussentijden. Tot ik bij de 18 minuten ben. ‘Ik kom eruit’, roep ik. Zij maakt zich klaar. Ze droogt me in twee seconden af en kleedt me in de zesde versnelling aan. We rennen samen de badkamer uit. En pas dan – eenmaal op het fictieve schip – mag ik uiteindelijk onder de hete douche. Elke avond exact hetzelfde.”
Hij grijnst even. Maar dan weer zonder te knipperen: “Ik zeg altijd: ‘oefen niet totdat je iets goed doet, maar totdat je het niet meer fout kunt doen’. Aan de andere kant: je kunt trainen wat je wilt, maar hoe kun je jezelf in je badkuip in Kaapstad in vredesnaam voorbereiden op wat Antarctica daadwerkelijk op je bord kwakt?”