Voor al uw avontuur
Hij doorkruiste Australië op een longboard, peddelde per supplank de Mississippi af en zit het liefst maanden achtereen in zijn kajak. We horen je denken: och, weer zo'n avonturier in Salt die fysiek in topvorm is, dikke sponsorcontracten op zak heeft en al zijn hele leven doet waar-ie zin in heeft. Nee, niet Dave Cornthwaite (34). Monoloog van een outdoorfilosoof.
“Ik denk niet graag terug aan De Dag Dat Alles Veranderde. Maar om te begrijpen waar ik nu sta moet je ook weten waar ik vandaan kom. Het was mijn 25ste verjaardag. Een mooi rond getal, dus misschien dat het me daarom meer deed dan al die verjaardagen ervoor. Ik lag op de bank. Want dat was wat ik deed als ik niet aan het werk was: op de bank liggen en proberen mijn highscores te verbeteren op de Playstation. Al jarenlang, acht uur per dag. Minstens. Ik was een behaarde 25-jarige puber. Een ambitieloze couch potato.
Na mijn studie internationale ontwikkelingsstudies had ik een baan gevonden als grafisch designer. Ik was er waardeloos in, maar deed wat de meeste mensen doen die vastzitten in een baan waar ze nauwelijks lol aan beleven: ik ruilde mijn tijd voor hun geld. En als beloning zoop ik mezelf in het weekend helemaal lam of kocht ik glimmende gadgets die ik eigenlijk helemaal niet nodig had. Het waren kleine momenten van geluk, maar ze waren niet duurzaam. Ik was depressief; dat was wat ik me realiseerde daar op die bank. Ieder mens is uniek, maar vrijwel iedereen in de westerse wereld – uitzonderingen daar gelaten – groeit op met de verwachting om een bepaald leven te leiden. De vaste relatie. Het huis. De goed betaalde baan. En de kat, die dan uiteindelijk wordt opgevolgd met een baby. Het is bijna een voorschrift. Maar ik had ze alle vier en het enige waar ik echt van hield was die kat. Klink hard, niet? Maar als het waar is, is het waar en moet je je conclusies trekken.
Ze lag op mijn buik, mijn kat Kewa. En ik keek in die grote groene ogen en kon maar één ding denken: jij gaat vandaag een veel mooiere dag beleven dan ik. Het voelde oneerlijk. Ik wilde wakker worden met passie; uitkijken naar elke dag. Waarom ben ik zo lamlendig? Waarom leef ik een leven dat ik niet leuk vind? Waarom verkwansel ik wie ik zou kunnen zijn? Het waren vragen die me ineens vol in het gezicht raakten. Het kwartje viel. Ik besloot om het allemaal anders te doen."